Nee, ik heb het niet over een circus clown met allerlei kunstjes en trucjes die lacht ten kostte van anderen.
 
De clown, die ik al sinds 2010 beoefen is de manier voor mij geweest om mezelf te leren kennen, om in contact met mezelf, mijn gevoelens, mijn lichaam, mijn impulsen te komen. Voorbij denken. Voorbij imago.

 

Ik geniet ook zo enorm van om lekker onbevangen, naif of in verwondering te zijn, om alle gevoelens en emoties op te merken en vrij uit te spelen. De leukste zijn dan fouten die de clown maakt, lekker een 'dombo' spelen die niks hoeft te weten, te onthouden.

 

Zo bevrijdend zo te zijn en zo grappig voor publiek! Er komt dan een ware ontlading van hun kant want dat wat we ons dagelijks niet permitteren te doen: fouten maken, vergeten, niet snappen, zichzelf herhalen dat mag de clown wel doen! Wat een feest!

 

En al die gevoelens die we dagelijks verbergen: afwijzing, teleurstelling, pijn, zich niet gezien of gehoord voelen, dat mag de clown allemaal doorvoelen en uitdrukking aan geven. Wat bevrijdend! En wat dacht je van: opscheppen, boos worden, bazig doen of totaal niet luisteren of juist alsmaar volgen, verliefd worden of juist afkeur voelen - dat mag clown ook allemaal doorvoelen en uitspelen! De clown is zo transparant, het leven met al zijn facetten stroomt letterlijk door hem heen, alles mag er zijn! Heerlijk!

 

Nog meer? De clown interpreteert, analyseert niet, vult niet in, zijn hoofd is leeg. De clown is nieuwsgierig en op de ontdekkingtocht, wilt van alles meemaken - een avontuurlijk figuur, hoor, zo staat ie met beide benen in het leven. En omdat ie zo open, kwetsbaar en transparant is publiek volgt zijn belevenissen op de voet en verveelt zich nooit, want ziet zijn eigen weerspiegelingen. 
 

Als ik clown dan kom ik een flow, een uiterst aangenaam gevoel van ruimte en tijdloosheid.